Barometri diplomatik
Dr.Mehdi HYSENI
                                 
                                        STRATEGJIA E SERBOCENTRIZMIT
                                        AUTODESTRUKTIV SFIDON EDHE MIHAEL
                                        SHTAJNERIN-KRYEADMINISTRATORIN
                                        E OKB-SE NE KOSOVE

Edhe  pas inaugurimit të institucioneve shtetërore të Parlamentit dhe të Qeverisë multietnike të Kosovës, në të cilat participon edhe minoriteti serbomalazez, sipas përqindjes së paritetit të vet, pala serbe(me gjithë hipotekën e saj, si levë nismëtare dhe kryesore e viktimizimit të shqiptarëve dhe të Kosovës nga ana e regjimit gjenocidal të Serbisë), kursesi të pajtohet me realitetet e reja, të krijuara në Kosovë pas dështimit të politikës gjenocidale dhe të agresionit luftarak të "RFJ-së"(Serbia+Mali i Zi), kundër Kosovës, të drejtuar nga  Slobodan Milosheviqi, vrasësi i shqiptarëve, i kroatëve  dhe i myslimanëve boshnjakë të Bosnjë-Hercegovinës. Këtë konstatim, e provojnë edhe përpjekjet e fundit të përfaqësuesve të "Povratakut"(të komanduar dhe të këshilluar drejtpërdrejt nga qeveria serbe e Beogradit me nënkryetarin e saj në krye, Nebojsha Qoviqin ),që të nxjerrin "extra" koncesione nga  përfaqësuesi i UNMIK-ut, Mihael Shtajner, ashtu siç vepruan paraprakisht me Bernard Kushnerin dhe me Hans Hekerupin.

Për të bërë më të qartë (si për opinionin, ashtu edhe për kryeadministratorin e UNMIK-ut, z.Mihael Shtajner) "pakënaqësinë", ankesat dhe obstruksionin e minoritet serb në Kosovë ndaj institucioneve të sapokrijuara multietnike në Kosovë dhe atyre të bashkësisë ndërkombëtare me z.Miahel Shtajner në krye, është me interes që në formë të një kronologjie të shkurtër dhe përmbledhëse, të trajtojmë historikun e këtyre koncepteve, që emërues i përbashkët i tyre është histeria e serbocentrizmit autodestruktiv, karakteristikë kjo,e cila gjatë gjithë periudhave historike ka mbisunduar,duke luajtur rolin më negativ në marrëdhëniet serbo-shqiptare. Pikërisht, duke u ushqyer me recidivat e këtij fenomeni patologjik, serbët kanë kryer disa gjenocide mbi kombin dhe truallin etnik shqiptar,në veçanti nga viti 1842 e deri në vitin 1999(prill),mirëpo, në saje të mbështetjes së përhershme dhe të njëanshme të aleatëve të tyre tradicionalë sllavë(Rusia cariste) dhe të atyre prosllavë (Franca dhe Britania e Madhe), asnjëherë nuk kanë dhënë llogari para bashkësisë ndërkombëtare për krimet gjenocidale ndaj shqiptarëve. Përkundrazi , këto akte të shëmtuara kundër njerëzimit, Serbia ua ka atribuuar shqiptarëve të pafajshëm ngase ata nuk gëzonin kurrfarë përmbajtje, as mbrojtje ligjore të bashkësisë ndërkombëtare.Mirëpo, me daljen në skenë të Ushtrisë Clirimtare të Kosovës(UCK), e cila në saje të luftës së saj çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale kundër Serbisë gjenocidale dhe agresore, bashkësisë ndërkombëtare iu imponua si faktor vendimtar ushtarako-politik, si rrjedhim u përfundua Marrëveshja e Rambujesë (mars 1999).Në rastin konkret, për herë të parë në historinë e marrëdhënieve ndërkombëtare, shqiptarët arritën që të përkrahen dhe të gjejnë mirëkuptim objektiv nga ana e bashkësisë ndërkombëtare. Në ndryshimin e baraspeshimit të forcave politike ndërkombëtare, përkatësisht në kthimin e "balances" diplomatike të kancelarive diplomatike evropiane në favor të faktorit shqiptar, rolin kryesor e ka luajtur zhvillimi i luftës drejtë çlirimtare të UCK-së dhe mbështetja e saj direkte nga administrata amerikane me presidentin Bill Klinton në krye,  këta dy faktorë relevantë sollën në ndërkombëtrarizimin dhe në çlirimin e Kosovës nga bandat kriminele serbe të regjimit pushtues gjenocidal të Serbisë. Megjithëkëtë, edhe regjimi "demokratik reformues" i Vojsilav Koshtunicës, i Gjingjiqit dhe i Qoviqit, (edhe pse kryetari-përfaqësuesi i tij, S.Milosheviq është nxjerrë në bangën e zezë të Gjykatës Ndërkombëtare në Hagë),kursesi të  vetëdijësohet dhe të kuptojë gjendjen reale në Kosovë. Në vend se të ndikojë pozitivisht te minoriteti i tyre, duke i motivuar,që në përputhje me ligjet dhe me ligjshmëritë, të dala nga Korniza kushtetuese e Kosovës, si dhe nga paragrafët e Rezolutës 1244 të OKB-së, të kooptohen në organet dhe në institucionet përkatëse të Parlamentit dhe të Qeverisë multietnike të Kosovës, sikurse përfaqësuesit e minoriteteve të tjera, Beogradi (sikurse gjatë mandatit të kryeadministratorëve të mëparshëm, Bernard Kushner dhe Hans Hekerup), e nxit palën serbe, që të vazhdojë me shantazhe dhe me obstruksione të pajustifikueshme,që pa dyshim mund të çojnë në destabilizimin e gjithë asaj, që ka investuar dhe ka  kontribuar bashkësia ndërkombëtare në Kosovë për të ndërtuar një shoqëri të re civile me parime dhe me standarde demokratike të botës së qytetëruar moderne, të pavarur nga Serbia, ku të të gjithë rezidentët e saj, do të jenë të barabartë dhe do të trajtohen njësoj para ligjit.
                                             
                                           Kisha ortodokse dhe shkenca serbe
                                           në funksion të  gjenocidit serb në Kosovë   

Ndër forcat centrifugale të politikës pushtuese serbe ndaj territoreve etnike shqiptare dhe të ushtrimit të sundimit të sistemit kolonial të saj, janë pa dyshim Kisha ortodokse dhe kuazishkenca serbe, institucione këto, që ndër shekuj, objekt parësor të programit të tyre nacionalshovinist kanë pasur asgjësimin e qenies shqiptare dhe të sundimit kolonial të territoreve indigjene të Shqipërisë etnike. Mirëpo, zbatimi në praktikë i një programi të këtillë me karakter afatgjatë historik nga ana e politikës serbe, është provuar si i suksesshëm vetëm në një segment të saj-ankesimin dhe kolonizimin e trojeve dhe të popullit shqiptar,por jo edhe në asmilimin dhe në shfarosjen definitive të shqiptarëve nga trungu i tyre i lashtë etnik.

Me gjithë pretendimet territoriale megalomane (që nga Beteja e Kosovës 1389 e deri në qershor të vitit 1989,kur në saje të makinerisë së terrorizmit dhe të gjenocidit të institucionalizuar shtetëror serb, u pezullua përfundimisht autonomia e Kosovës së vitit 1974,duke vrarë, plagosur,torturuar dhe burgosur me mijëra shqiptarë të të gjitha moshave. Pikërisht në këtë datë, në Gazimestan shfaqet "feniksi" Slobodan Milosheviq, i ndërsyer dhe "i bekuar" nga Kisha Ortodokse Serbe, i cili mbajti "liturgjinë politike", duke apostrofuar se Serbia sërish do të hidhet në beteja të reja të përgjakshme, por të "suksesshme" sikurse ajo e Kosovës, gjithnjë duke llogaritur në mbështetjen e kryegjësë sllave-Rusisë dhe të aleatëve të tjerë tradicionalë saj  për asimilimin dhe  për spastrimin e shqiptarëve nga Kosova, duke qenë se sipas mitilogjisë së krijuar ndër serbë, kjo pjesë e territorit të Shqipërisë etnike, gjithmonë paskësha  qenë "zemra dhe djepi i Serbisë"), Serbia, pikërisht në prag të kremitimit të 610-vjetorit të disfatës së betejës së Kosovës, mposhtet dhe thyhet edhe më keq sesa në Betejën e Kosovës, si rrjedhim i luftës së drejtë çlirimtare kombëtare të UCK-së dhe të bombardimeve 78-ditëshe të Aleancës së Atlantikut Verior(NATO),sepse me këtë rast përfundimisht  "përshëndetet" nga zotërimi i mëtejmë kolonial i Kosovës. E vlen të nënvizojmë se "humbja" e Kosovës nga jurisdiksioni kolonial serb, në perspektivën e afërt, paralajmëron edhe çlirimin e territoreve të tjera shqiptare nga çizmja shekullore barbare sllave në Ballkan. Një shthurje e tillë, së shpejti pritet të manifestohet edhe në Anamoravë(Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë). Këtë, do ta stimulojë dhe do ta përshpejtojë pikërisht "agjenda" e kërkesave permanente të skjashme  dhe  nacionalshovinste të minoritetit serb në Kosovë, të cilat janë vazhdimisht të njëanshme dhe në disfavor të ineteresave vitale të palës shqiptare dhe të përpjekjeve serioze të misionit paqësor të bashkësisë ndërkombëtare në Kosovë, e cila pareshtur akuzohet nga pala serbe dhe regjimi aktual i Beogradit, se minoriteti serb në Kosovë është zhveshur nga të të gjitha të drejtat dhe liritë themelore të njeriut dhe, "jeton i getoizuar" në Kosovë(!)
                                 
                Antinomia e ndërrimit të tezave-vazhdimësi e paranojës
               dhe  e deformitetit shkencor të "kujtesës historike" serbe

Duke mos pretenduar, që të hedhemi  në historinë e largët të këtij fenomeni absurd të politikës dhe të historiografisë falsfikatore serbe, ia vlen të përqëndrohemi  në pasqyrimin e tij, që i përket periudhës më të re të marrëdhënieve serbo-shqiptare, duke filluar që nga viti 1981, kur përmes demonstratave studentore shqiptare në Prishtinë dhe në qendrat e tjera të Kosovës, të organizuara dhe të prira nga vepritarët e dalluar të Lëvizjes Kombëtare për Clirimin e Kosovës, siç ishte z. Hydajet Hyseni, botërisht iu bë e ditur si regjimit të egër kolonialist serb, ashtu edhe mbarë opinionit ndërkombëtar, se kërkesa e popullit shqiptar që Kosova të jetë republikë mëvete ishte e drejtë dhe imperativ i domosdoshëm historik i kohës.Mirëpo, fatekqësisht edhe në këtë rast, regjimi totalitar çetniko-komunist i Serbisë (sikurse të gjitha regjimet e mëparshme hegjemoniste serbe), duke u mbështetur drejtpërdrejt nga agjenturat e klerikëve të Kishës ortodokse serbe dhe të shërbimeve sekrete të zbulimit dhe të kundërzbulimit policor dhe ushtarak serb, jo vetëm se u tregua i "shurdhër" ndaj kërkesës Kosova Republikë, por këtë e sofistikoi sipas "shijes" së politikës tradicionale të antinomisë së ndërrimit të tezave të deforimitetit të "kujtesës historike" dhe të paranojës kolektive serbe kundër ekzistencës dhe të drejtës historike të popullit shqiptar në Kosovë. Për arritjen e një objektivi të këtillë antishqiptar, përpos ushtrimit të forcës ushtarake, policore dhe paramilitare kundër shqiptarëve në Kosovë, regjimi shtypës i Beogradit angazhoi dhe shfrytëzoi në maksimum "shërbimet e vullnetit të mirë" të Kishës ortodokse serbe dhe të Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Serbisë, ku  pa u penguar fare  nga faktori ndërkombëtar, institucionalizoi  terrorin gjenocidal në Kosovë, i cili mbretëroi tërë dekadën e fundme të shekullit XX.

Në funksion të mbështetjes dhe të avancimit të politikës koloniale militariste të Serbisë dhe të Malit të Zi kundër qenies shqiptare në Kosovë ( në prag të përmbysjes së ish-RSFJ-së nga virusi nacionalshovinist-çetniko-serb), janë shkruar vëllime të shumta tekstesh nga autorë të fushave të ndryshme të shkencës, të publicistikës, të informimit serb etj.Mirëpo, ne në këtë rast po japim vetëm një shembull karakteristik nga "shkenca" e së drejtës ndërkombëtare publike serbe, që autorët e saj prof.dr.Smila Avramov dhe prof.dr.Milenko Kreqa, përmes librit të tyre:"Medjunarodno javno pravo"(E drejta ndërkombëtare publike",botuar më 1990, e "zgjerojnë" përkufizimin e nocionit të gjenocidit, duke i shtuar "atributin": Republika e Kosovës(!)

Kjo përpjekje tendencioze  e qarqeve të caktuara politike, kishtare dhe shkencore serbe për të mistifikuar të vërtetën historike të shqiptarëve në Kosovë, nuk është kurrfarë risie për opinionin shqiptar. Këtë e provojnë edhe dokumentet historiko-diplomatike gjermane dhe austriake, të cilat vënë në dukje se Patrikana e Pejës(1557) e ka luajtur rolin dominant në ndërtimin dhe në përhapjen e ideve serbomëdha. Shfaqja e kësaj ngrehine të re shtetërore teokratike ortodokse serbe(në kuadrin e shtetit turk), 100 vjet pas shthurjes së Serbisë Mesjetare(1459-1557), i kishte vënë vetes për detyrë, që në emër të idesë ortodokse serbe, të pushtonte gjithë Ballkanin, në veçanti  pjesën veriperëndimore të tij.

Duhet të nënvizojmë se shtrembërimi i historisë së popujve të Ballkanit, sidomos të popullit shqiptar, nga ana e kishës dhe e shkencës serbe, ndikoi negativisht edhe në rrjedhat e politikës dhe të shkencës evropiane, të cilat Serbisë i hapën shtigje të reja për shtrirjen e hegjemonisë dhe të pushtimeve ekspansioniste koloniale.Pikërisht, mbi këto baza edhe shkenca e sotme serbe është në funksion të zhvillimit të politikës së këtillë. Këtë e provon edhe botimi i tekstit ("Medjunarodno javno pravo",Naucna knjiga, Beograd,1990), shkruar nga prof.Dr.Smila Avramov dhe prof.Dr.Milenko Kreqa, nga përmbajtja e të cilit shihet, se këta autorë, nuk kanë mundur të lirohen nga paragjykimet dhe konceptet stereotipe të nacionalshovinizmit serb, edhe pse ky tekst është me përmbajtje juridike ndërkombëtare,ku sipas metodologjisë dhe kritereve shkencore, assesi nuk lejohet,që normëzimi i së drejtës ndërkombëtare, të ndërtohet dhe të interpretohet sipas "riformulimeve" arbitrare dhe tendencioize individuale, siç kanë vepruar në këtë rast dr.Smila Avramova dhe dr.Milenko Kreqa.

Edhe pse në këtë tekst universitar janë eliminuar njësitë e mëparshme mësimore të karakterit ideologjik të sistemit paraprak komunist, autorët e theksuar, të prirur nga idetë nacionalshoviniste serbomëdha nuk kanë mundur të heqin dorë nga recidivat e dikurshëm të historiiografisë tendencioze dhe subjektive serbe , të krijuar në dëm të interesave të popullit shqiptar. Këtë e ilustrojnë "shkencërisht", me këtë shembull:" Na primer, genocid na Kosovu ostvaruje se pod gestom-etnicki cisto Kosovo",f.207, ku flitet për veprat penale dhe për përgjegjësinë individuale me karakter ndërkombëtar.

Në të vërtetë, citati "Për shembull, gjenocidi në Kosovë po realizohet nën parullën:Kosova etnikisht e pastër", këtu është përdorur, me qëllim që, Smila Avramov dhe Milenko Kreqa, të zgjerojnë përkufizimin e nocionit të gjenocidit.Mirëpo, për fat të keq, në rastin konkret e kanë bastarduar përkufizimin ekzistues të gjenocidit, ngase deri tani në doktrinën e së drejtës ndërkombëtare publike nuk ka ndodhur që, migrimet e ndryshme të popujve, të trajtohen si elemente të gjenocidit, duke qenë se ato kanë thjesht karakter ekonomik.Futja e "parullës" (Kosova etnikisht e pastër), si element i zgjerimit të përkufizimit të gjenocidit, në normëzimin e kësaj disipline shkencore,jo vetëm që nuk ka kurrfarë peshe shkencore, por mbi të gjitha është një nonsens me elemente barbarie, që në esencë  nënkupton kultivimin dhe vazhdimësinë e politikës së egër shtypëse të kolonializmit serb, që tani përputhet plotësisht me kryerjen e gjenocidit serb ndaj shqiptarëve në Kosovë.

Si mund të cilësohet "parulla" Kosova etnikisht e pastër (që në këtë rast Smila Avramov dhe Milenko Kreqa aludojnë në kërkesën Kosova republikë), se ka  karakter gjenocidi?! Kur kjo  kërkesë e ka bazën e vet në të drejtën natyrore dhe historike kombëtare politikisht e qëndrueshme dhe racionale, de jure e pakontestueshme,sepse kjo nuk përmban kurrfarë elementi apo "motoje" diskriminuese a segregacioni ndaj minoriteteve të tjera që jetojnë në Kosovë. Kjo është një tezë spekulative, që ka karakter dhe prapavijë të thellë propagandistike dhe politike,që përputhet plotësisht me "separatizmin" dhe me "secesionizmin", që gjithashtu janë prodhim  dhe "zbulim epokal" i kishës, i shkencës dhe i politikës serbe,se gjoja shqiptarët nuk kanë kurrfarë të drejte në truallin e vet etnik shekullor, dhe se janë pakicë, që pretendojnë të shkëpusin territorin "integral të Serbisë-Kosovën, me qëllim që t'ia bashkëngjesin Shqipërisë së Madhe". Sofistikimet dhe trillimet e këtilla me të drejtën legjitime të popullit shqiptar në njohjen  e së drejtës së vetëvendosjes, janë kompatibile vetëm me pikëpamjet dhe me idetë serbomëdha të Kishës ortodokse serbe,që pikëmbështetjen e kanë në Programin e "Naçertanisë" së Ilija Garashaninit(1844), në veprat nacionalshoviniste të Dositej Obradoviqit(1783), në Memorandumin e krijimit të Mbtretërisë së Përbashkët Serbosllave" të mitropolitit të Karllovcit, Stefan Stratimiroviqit(1804),drejtuar Oborrit Mbretëror të Rusisë,gjatë periudhës historike të sundimit të Katarinës II, në veprat e Jovan Subotiqit (1839), i cili konsiderohet  si një nga armiqtë më të përbetuar të ilirëve dhe të Ilirizmit.Pra, edhe sot, pas sa e sa shekujsh, nga idetë dhe programet e këtilla serbomëdha, nuk kanë mundur të lirohen(dekada e fundme e shekullit XX) as prof.dr. Smila Avramov,as prof.dr.Milenko Kreqa, edhe pse në tekstin etyre "E drejta ndërkombëtare publike", nuk bëhet fjalë për "çështjen ilire", megjithatë në kaptinën e tretë "Të drejtat e njeriut-etapa e re në zhvillimin e bashkësisë ndërkombëtare" edhe pse konkretisht nuk i emërtojnë - shqiptarët i akuzojnë me paturpësi për "vepër gjenocidi"(!)
Parulla "Kosova etnikisht e pastër", nuk është "produkt" i shqiptarëve, por në të kundërtën, program afatgjatë i politikës pushteuse të Serbisë, që t'i shfarosë shqiptarët nga territoret e tyre shekullore.Pra, këtu, nuk kemi të bëjmë me kurrfarë "parulle", që u referohet shpërnguljes së serbëve,malazezëve apo pakica të tjera nga Kosova,por këtu është bërë ndërrimi i tezës, në këtë kontekst Serbia është ajo, e cila në vazhdimësi ka spatruar Kosovën, Anamoravën dhe viset e tjera të banuara me etnikumin shqiptar(ku janë sot shqiptarët e Bllacës, të Kurshumlisë, të Toplicës, të Vranjës etj.?).Tani në kontinentet e ndryshme të botës ndodhen më se  një million shqiptarë të shpërngulur nga Kosova, Plava,Gucia, Ulqini,Tivari, Hoti,Gruda, Ilirida dhe Anamorava si rrjedhim i gjenocidit dhe i hollokaustit shekullor serbomalazez e maqedon. Në këtë vështrim, është dashur të analizohej dhe të trajtohej sintagma "Kosova etnikisht e pastër", e jo kjo të keqinterpretohet me tendencë, që të inkorporohet si "elementi i ri" i përkufizimit të nocionit të gjenocidit.Këtë "novus" kuazishkencor mund ta zhvatë vetëm paranoja politike kolektive dhe  "shkenca" serbe e dr.Smila Avramovit dhe e dr.Milenko Kreqës, e kursesi normat dhe parimet e standardizuara të së drejtës pozitive ndërkombëtare.

                                Si të paralizohet propaganda antishqiptare
                                 e minoritetit serb në Kosovë?

Edhe pse Kosova, tanimë ka qeverinë dhe kuvendin multietnik dhe, ende ndodhet nën jurisdiksionin e mandatit ndërkombëtar të bashkësisë ndërkombëtare(KFOR+UNMIK), gjasët e propagandës shqiptare për të eliminuar në mënyrë radikale propagandën koloniale dhe terroriste serbomadhe nga Kosova dhe nga trojet e tjera etnike shqiptare, hëpërhë janë minimale dhe pa kurrfarë perspektive. Shkaqet dhe pasojat e një dështimi të këtillë të propagandës shqiptare, nuk duhet të kërkohen përbrenda strukturave ndërkombëtare, të dislokuara në Kosovë, por para së gjithash, në vatrat kryesore ku po zhvillohet "politikë e lartë" zyrtare shqiptare, e pikësëpari në kryeqendrën e saj në Tiranë. Duke qenë se politika peshohet vetëm me rezultate konkrete, duke mos pasur gjasë që, asnjëherë të ngelë për riprovim të semestrit të "vjeshtës" apo të "pranverës", propaganda shqiptare në vend që të shënojë ndonjë sukses pozitiv ndaj amortizimit të politikës dhe të propagandës shoviniste serbomadhe antishqiptare, kjo brenda 12-vjeçarit (të periudhës së transicionit demokratik) të fundmë, praktikisht u dëshmua sterile dhe, pa kurrfarë koncepti strategjik dhe taktik në mbrojtjen e interesit kombëtar dhe shtetëror.Animozitetet e saj janë manifestuar në veçanti në moszgjidhjen e problemit të Kosovës,të çështjes shqiptare në Iliridë, në Anamoravë dhe në Mal të Zi. Duke qenë se, sot një soj i "politikanëve" dhe i "ekspertëve" të politikës shqiptare si në kuptimin doktrinar, ashtu edhe në atë "praktik" e kuazishkencor, ka filluar t'i "përpunojë" ligjet normative të politikës së brendshme dhe të jashtme, duke pohuar me naivitet dhe me paturpësi para botës se "politikisht" shqiptarët në tokat e tyre, të pushtuara nga sllavët, kanë fituar statusin e tyre politik "të merituar", atëherë, sipas këtij konkluzioni del se, edhe propaganda e Tiranës me "departamentet" e saj të shtrira në Prishtinë, në Shkup dhe në Beograd, paskësha qenë e frytshme në zgjidhjen e çështjes koloniale shqiptare në Ballkan (duke mos harruar për asnjë çast as Camerinë,edhe pse nuk ka qenë e përfshirë drejtpërdrejt në flakën e luftës,sikurse Kosova, Anamorava dhe Ilirida). "Politikisht" ky është konstatimi "dialektik" i politikës dhe i propagandës zyrtare shqiptare, ndërsa praktikisht dhe virtualisht çështja qëndron krejt ndryshe. Së pari, statusi i pavarësisë së Kosovës akoma qëndron "pezull".Së dyti, çështja e statusit të shqiptarëve në Iliridë dhe në Anamoravë, ka hyrë në fazën përfundimtare të "konservimit" të së drejtës së minoritetit kombëtar (gjë që në këtë moment,  një e drejtë e këtillë i mohohet minoritetit shqiptar në Mal të Zi), ashtu siç parashikojnë standardet ligjore të marrëveshjeve dhe të konventave të Bashkimit Evropian(BE), të Këshillit të Evropës, të OSBE-së dhe të Kombeve të Bashkuara. Në rastin konkret, politika propagandistike shqiptare nuk karakterizohet nga asnjë element i vlefshëm, që mund të mirret si argument i qëndrueshëm as në favor të rrumbullakësimit të teorisë propagandistike paqësore me premise globale, as në favor të arritjes së "projekteve" të saj strategjike në përmasa kombëtare qoftë në kuptimin afatshkurtër, qoftë në kuptimin afatgjatë, ngase është defaktorizuar tërësisht, si rrjedhojë e vetëkënaqësisë dhe e ngopjes me "ushqime të gatuara express" dhe me "fruta të pjekur" nga kontingjentet permanente (12-vjeçare) të ndihmave humanitare, të dhuruara nga donatorët e "tryezave" dhe të "shportave" të asociacioneve të ndryshme ndërkombëtare.

Pikërisht, për shkak të krijimit të anarkisë në sistemin shtetëror dhe të marrëdhënieve ndërkombëtare, e drejta e sovranitetit dhe e vetëvendosjes së popullit shqiptar në Kosovë, në Iliridë, në Anamoravë dhe në Mal të Zi (me gjithë procesin historik të periudhës së transicionit të Evropës Juglindore), kanë ngelur  në mëshirën e fuqive të mëdha evropiane, të cilat në favor të respektimit të drejtave dhe lirive të minoriteteve të ndryshme kombëtare, natyrisht aty ku mbisundon interesi i tyre ekonomiko-politik e ushtarak sipas diversifikimit të parametrave të strukturës së përgjithshme të globalizmit botëror, tash për tash kanë viktimizuar edhe interesat kombëtare dhe shtetërore të shqiptarëve të kolonizuar në Ballkan, edhe pse shqiptarët nuk i kanë shkaktuar asnjë fatkeqësi popujve fqinj.Synimi dhe tendecat e një strategjie të këtillë perfide në kurriz të shqiptarëve, para së gjithash vërehen në stagnimin 12-vjeçar të zhvillimit ekonomiko-politik dhe shoqëror të Shqipërisë, të demokratizuar vetëm si nocion në kuptimin e teorisë politike, e kursesi në kuptimin e njëmendtë praktik. Një "restaurim" i këtillë me prirje të relikteve neoliberale, po ndikon negativisht në mbrojtjen e interesave dhe të vlerave fundamentale të kombit shqiptar në Ballkan.

S'ka dyshim se, një gjendje e këtillë e ndërlikuar, ndër të tjera, është reflektuar edhe në sferën e propagandës dhe të politikës së jashtme  të Shqipërisë, e cila kur është fjala për mbrojtjen e interesave jetike të qytetarëve të saj si brenda, ashtu edhe jashtë shtetit, qe më se një dekadë është në defensive të plotë, ngase përfill tej masës ose më sak të thuhet, është bërë rob i "politikës së diktatit", i "politikës së pritjes" nga "dhuruesit" e ndihmave humanitare dhe të diplomacisë preventive ndërkombëtare, e cila në esencë u "promovua" si substitut tejet "funksional" në kuptimin e mbrojtjes dhe të sigurisë kolektive të shqiptarëve në Kosovë, në Iliridë dhe në Anamoravë, ashtu sikurse edhe në rastin e Bosnjë-Hercegovinës dhe të Kroacisë.

Si pasojë e "disiplinimit të verbër" ndaj forcës së gravitetit të politikës ndërkombëtare, propaganda shqiptare dështoi edhe në planin rajonal ngase për asnjë çast (që nga thurja e sistemit të mëparshëm shtetëror)nuk arriti, që t'i ndërtojë mekanizmat veprues të efektshëm për të izoluar propagandën e ndyrë luftarake subversive të shteteve fqinje, në radhë të parë të Serbisë agresore, efektet e së cilës janë kompremetuese dhe shkatërrimtare për qenien e tërësishme politike dhe kombëtare shqiptare në Ballkan.Një "indiferentizëm"  dhe papërgjegjësi e këtillë e politikës shqiptare, krijoi terren të përshtatshëm si për shtrirjen e veprimeve të propagandës agresive luftarke serbe në komprometimin e luftës çlirimtare kombëtare antikoloniale të UCK-së, që nga lindja e saj deri në ditët e sotme, ashtu edhe të ridefinimit të politikës strategjike të bashkësisë ndërkombëtare në Kosovë.
Vërtet, "solidarizimi" i propagandës zyrtare të Tiranës me atë të Beogradit, ndikoi që Serbia të zhbllokohet nga vargonjtë dhjetëvjeçarë të sanksioneve ndërkombëtare.Se në çfarë stadi është "demokratizuar" Serbia pasmilosheviqiane (në saje të cilit vlerësim të njëanshëm dhe destruktiv, dhe në asnjë mënyrë të justifikueshëm për parimet dhe etikën realiste të politikës, të rendit, të drejtësisë dhe të vlerave të njëmendta demokratike ndërkombëtare) këtë postulat të rremë, e provon normalizimi i marrëdhënieve diplomatike midis Tiranës dhe Beogradit.Ky është agumenti më i vlefshëm dhe më i pakontestueshëm i sintezës së kapitullimit të politikës dhe të propagandës raciste dhe terroriste serbe të Beogradit ndaj shqiptarëve dhe çështjes së pazgjidhur koloniale shqiptare në Ballkan. Pikërisht, në këtë kontekst duhet të kërkohen dhe të  analizohen në hollësi shkaqet pse edhe ish-kryeadministratori i administratës së përkohshme ndërkombëtar(UNMIK), Hans Hekerup, përfilli një strategji të shtendosjes së marrëdhënieve politike në relacionin Prishtinë - Beograd. Duke përfituar nga propaganda antishqiptare, u krijuan rrethana dhe fushëveprim i përshtatshëm  për sondazhet dhe simulimet e "shuttle" diplomacisë së Hans Hekerupit në trekëndshin - Prishtinë - Beograd - Nju-Jork. Si rrjedhim, erdhi deri te hartimi dhe përfundimi i "Kornizës Kushtetuese të Kosovës", e cila është në shpërputhje me dispozitat e paragrafët e Marrëveshjes së Rambujesë(mars,1999), me ç'rast dëmtohet pala shqiptare. Mirëpo, minoriteti serb assesi të kënaqet me koncesionet e "dhuruara" nga Hans Hekerupi. Një "këngë" të këtillë, minoriteti serb i Kosovës (i përfaqësuar në mënyrë proporcionale në Kuvendin dhe në Qeverinë e Kosovës), i nxitur dhe i mbështetur nga regjimi "demokratik" i Beogradit, po e vazhdon edhe ndaj kryeadiministratorit të ri të UNMIK-ut, Miahel Shtajner, duke e sfiduar atë, që patjetër t'i favorizojë në mënyrë të njëanshme dhe jashtëligjore, ashtu siç vepruan paraprakisht dr.Bernard Kushner dhe Hans Hekerup.
                                              
                                        Programi strategjik i Nebojsha Qoviqit
                                        është në funksion të serbizimit të Kosovës

Shfaqja e Nebojsha Qoviqit (nënkryetar i Qeverisë së Serbisë dhe kryetar i Qendrës Bashkërenduese për "Kosovë e Metohi")në rolin e shpëtimtarit të "mbrojtjes" së interesave të minoritetit serb në Kosovë, është identike me atë të Slobodan Milosheviqit-ekzekutorit të shqiptarëve në Kosovë më 1989-1999. Përmbajtja e elaborative të tij, në esencë nuk dallon nga ato të nacionalshovinistëve të rexhur,  siç ishin  Vasa Qubrilloviqi (akademik) dhe  Ivo Andriqi(nobelist) për luftimin dhe dëbimin e shqiptarëve nga trualli i tyre stërgjyshor. Edhe pse në tërësi nuk është i arritshëm për opinionin, megjithatë dihet se, Programi i Qoviqit përbëhet nga tri faza,e para:" faza e ndërtimit të masave urgjente të besimit, realizimi i së cilës ka përfunduar në fund të nëntorit të vitit 2001; e dyta, faza e përfshirjes thelbësore të palëve në zgjidhjen e problemeve, e cila, sipas parashikimeve të hartuesit, është dashur të kryhej përfundimisht në muajin mars të vitit 2002 dhe, e treta, faza e punës së përbashkët për zgjidhjen e çështjeve kontestuese, e cila, gjithashtu pritet të realizohet pas muajit mars të këtij viti. E gjithë kjo "materie", e përpunuar nga ideologët  e "sektave" të ndryshme politike, ushtarake dhe kishtare serbe, nuk duhet të konsiderohet vetëm si një listë e thjeshtë e dëshirave individuale, por si vazhdimësi e propagandës dhe e politikës së terrorizmit shtetëror të regjimit të Beogradit, që ka për qëllim (natyrisht me "mjete dhe me forma të reja dialoguese dhe demokratike", por me përmbajtje të vjetër ekspansioniste, të murkulluar në kurriz të shqiptarëve) rikthimin e xhelatëve dhe të kolonistëve të rinj serbë në pronat dhe në vendbanimet e shqiptarëve në Kosovë. Këtë e provon sheshit edhe deklarata zyrtare e dr.Nebojsha Qoviqit (dhënë përfaqësuesve të mjeteve të informimit, më 5 mars 2002), sipas së cilës Qevria e Serbisë, tanimë ka stratuar me blerjen e pasurisë së paluajtshsme në Kosovë dhe në Kosovën Lindore për kolonistët e rinj serbomalazezë. Mirëpo, sipas të të njëjtit "zëdhënës", ky proces ende nuk është bërë i kapshëm për opinionin (as që pritet të bëhet në të ardhmen- vërejtje e autorit), për shkak të "fshehtësive strategjike". Përkundër një paralajmërimi të këtillë, "sekreti afarist" me përmbajtje ekspansioniste "të moderuar" i Nebojsha Qoviqit, demistifikohet  paraprakisht, më 7 shkurt 2002, nga qarqet zyrtare të ish-qeverisë së "RFJ-së", ku ndër të tjera bëhet e qartë se kjo qeveri i ka akorduar "500 milionë dinarë, përkatësisht 8 milionë evro" Qendrës Bashkërenduese për "Kosovë dhe Metohi" për dislokimin e kolonistëve të rinj dhe të vjetër në Kosovë, në Preshevë, në Bujanoc dhe në Medvegjë,në disfavor të pronave  të patundshme  të shqiptarëve.  Pikërisht kjo është esenca e Programit të N.Qoviqit për  kthimin e "refugjatëve" serbë në Kosovë. Për më tepër, këto janë  "mjetet shprehëse" të strategjisë dhe të objektivave të pushtetit "të ri demokratik" të Serbisë për "zgjidhjen e problemit" të minoritarëve të saj në Kosovë. Për të mos rënë në nonsense të teorisë dhe të koncepteve të reja me bazë të vjetër antishqiptare, "manifesti politik" i Nebojsha Qoviqit (edhe pse deri tani në tërësi nuk është bërë publik për opinionin), synim të fundmë ka ndërtimin e një strategjie të njësuar me bashkësinë ndërkombëtare, që ta detyrojë atë, që me çdo kusht të krijojë favore të posaçme për elementin serbomalazez në Kosovë, që janë në diskurs me Rezolutën 1244 të KS të Kmobeve të Bashkuara dhe me krijimin e institucioneve të reja shtetërore, të dala nga zgjedhjet parlmanetare dhe presidenciale të Kosovës, më 17 nëntor të vitit 2001. Këtë anakronizëm politik, e ilustrojnë edhe kërkesat e kushtëzuara ekstreme të minoritetit serb në Kosovë. Ndër rivendikimet më të theksuara permanente të kësaj natyre janë: kthimi i forcave policore dhe ushtarke serbe, krijimi bashkive të veçanta serbe si në Mitrovicë (tanimë të ndarë në dysh, që paralajmëron vite të stuhishme për ardhmërinë e saj), në Zveçan dhe në disa qendra të tjera të Kosovës, ku minoriteti serb përbën shumicën, si dhe së fundi, edhe kërkesa "urgjente" për krijimin e një Ministrie për Cështje të Refugjatëve Serbë në kuadrin e Qeverisë ekzistuese multietnike të Kosovës. Shprehur  me fjalorin e gjuhës popullore shqipe,  e gjithë kjo, do të thotë:"puna që shihet nuk do kallauz"(!?) Këto kërkesa janë aq transparente saqë nuk kërkojnë ndonjë prerje të thellë të shoshitjes politike ngase mesazhi i tyre është krejtësisht i qartë (me mjete paqësore dhe me taktikë të re, që korrespondojnë me kërkesat imdiate dhe aktuale të bashkësisë ndërkombëtare, por me startegji të vjetër dhe të pandryshuar të regjimit tiranik gjenocidal të Slobodan Milosheviqit), që me ndihmën e UNMIKUT, t'i krijojnë dhe t"i legalizojnë institucionet paralele shtetërore serbe, kështu që Kosova brenda një kohe shumë të shkurtër (që absurdi të jetë edhe më i madh, kjo pritet të realizohet gjatë kohës së mandatit të forcave paqeruajtëse ndërkombëtare në Kosovë), do të copëtohej në dy entitete.

Shfaqja e një skepticizmi dhe frike të këtillë, se në këtë pikëvështrim, do të përsëriten gabimet e pafalshme të Bernard Kushnerit dhe të Hans Hekerupit, e jusitifkon edhe shprehja  e gatishmërisë së kryeadministratorit aktual të UNMIK-ut, Miahel Shtajner, i cili në "serialin" e takimeve të tij të punës me qarqet zyrtare të regjimit të Beogradit dhe me kryepërfaqësuesin e Kishës ortdokse serbe, patriarkun Pavle, është dakorduar që për "çështje" të kthimit të refugjatëve serbë, në kuadrin e Qeverisë së Kosovës, të nominojë një koordinator ndërdikasterial, " i cili do të kishte cilësinë e ministrit". Sipas pohimit të kryeshefit të UNMIK-ut, Miahel Shtajner, ndër të tjera, edhe ky propozim i tij, (që rezultoi drejtpërdrejt nga kushtëzimi dhe diktati i politikës radikale dhe i praktikës bojkotuese dyvjeçare të palës serbe, të përfaqësuar nga "KNS-ja" dhe "Povrataku", të cilët, të udhëzuar dhe të ndihmuar drejtpërdrejt nga Kisha ortodkse serbe dhe nga regjimi "dedmokratik" i Beogradit, ia arritën që të nxjerrin koncesione [edhe pse në kundërshtim të plotë me Rezolutën 1244 të KS të OKB-së] të favorshme politike nga ana UNMIK-ut), do të ndikojë pozitivisht në përmirësimin e gjendjes ekzistuese të serbëve në Kosovë dhe në krijimin e kushteve dhe të rrethanave optimale për ardhmërinë e multietnikes në Kosovë.

Duke mos pretenduar në asnjë mënyrë që të vëmë në pikëpyetje këtë shpresë dhe binjde optimiste politike të z.Mihael Shtajner, se pas krijimit të institutit të "koordinatorit ndërdikasterial" serb për çështje të kthimit të "refugjatëve" serb, në kuadrin e Qeverisë së Kosovës, pala serbe do të heqë dorë përfundimisht nga akuzat tendencioze dhe kushtëzimet përulëse ndaj UNMIK-ut dhe KFOR-it,se gjoja përkundër pranisë së këtyre dy institucioneve të misionit paqësor në Kosovë, fati i të drejtave themelore të minoritetit serb ka ngelur në "mëshirën e kohës". Mirëpo, prapë, duke u nisur nga përvoja e hidhur e deritashme e përbashkësisë me palën serbe, me plot arsye mund të dyshojmë se "Povrataku", do të "kënaqet" me këtë propozim të z.Mihael Shtajner.
__________________________________
Autori është doktor i Marrëdhënieve Politike Ndërkombëtare dhe bashkëpunëtor i Institutit Ndërkombëtar të Bostonit,SHBA